Przepraszam za swoją niezapowiedzianą nieobecność, której powodem był mój nieplanowany, spontaniczny i w pełni udany wyjazd do Bońkowa. Mam wrażenie, że wreszcie odnalazłam swoje miejsce w życiu. Miejsce w czasie i przestrzeni do którego docieram z wielką chęcią i przyjemnością, które daje mi pokłady radości i energii, i w którym mogłabym przebywać nieustannie. Jestem też świadoma, że oprócz miejsca liczą się ludzie i to oni są tak naprawdę najważniejsi. Dziękuję wszystkim, dzięki którym przez ostatnie dni uśmiech gościł nieustannie na mojej twarzy a nawet więcej z "gościa" zmienił się w "stałego bywalca", można by rzec "domownika". Jestem w stanie zauważyć, że parę kwestii w moim życiu uległo całkowitej zmianie. Nie wiem, w jaki sposób te zmiany postrzegają inni ale wg mnie są to zmiany na lepsze. Jestem na etapie kolorowania swojego życia wszystkimi barwami tęczy. I nawet nie macie pojęcia jak mi się ten etap podoba. Słodkich snów.
Za czym tak gonimy? Za szczęściem, które już prawie łapiemy za ogon, a ono z szyderczym uśmiechem przed nami ucieka? Za miłością, bez której nie wyobrażamy sobie życia, a która nas tak dużo kosztuje? Za emocjami? Bo przecież życie bez skrajnych bodźców nie dawałoby nam takiej satysfakcji... Za pieniędzmi? By móc pozwolić sobie przynajmniej na połowę tego, co koleżanka z pracy. Za lajkami? Bo one chociaż na chwilę dowartościowują! Za pięknymi fotkami z wakacji, żeby te lajki zdobywać. Za idealną figurą, by nam stalkerzy pozazdrościli. Tylko czy jest czego tu zazdrościć??? Gdy za pięknym uśmiechem z profilowego kryją się przepłakane wieczory i nieprzespane noce. Gdy ciało katujesz na siłowni w zasadzie nie dla pięknej figury, ale po to by zająć czymś myśli i się wyżyć, gdy nagromadzonych w głowie myśli, strachu i emocji próbujesz pozbyć się i rozładować na worku bokserskim. Gdy po tym, jak wstawisz na insta idealnie wykadrowaną miskę owsianki z owocami, z dodatkowym filtrem oczywiście, ...
Komentarze
Prześlij komentarz